#26 "Jesienna miłość" Nicholas Sparks

Jest rok 1958. Beztroski siedemnastolatek, Landon Carter, rozpoczyna naukę w ostatniej klasie szkoły średniej w Beaufort w Kalifornie Północnej. Jego ojciec kongresman pragnie, by syn zrobił karierę - tymczasem Landon, podobnie jak reszta klasy, nie zaczął jeszcze zastanawiać się, co zrobić z dorosłym życiem. Jedynie Jamie Sullivan, cicha spokojna dziewczyna opiekująca się owdowiałym ojcem, pastorem, jest inna. Nie rozstaje się z Biblią, nie chodzi na prywatki, a dzień bez dobrego uczynku uważa za stracony. 

Tymczasem zbliża się dobroczynny bal. Nie mając akurat dziewczyny Landon w odruchu desperacji zaprasza Jamie, na którą nikt dotąd nie zwrócił uwagi. Znajomość nie kończy się na balu. Wykpiwany przez kolegów chłopak początkowo unika Jamie, wkrótce jednak ich kontakty przeradzają się w przyjaźń, a potem głęboką miłość. 

London odkrywa prawdziwy sens życia - naturę piękna, radość, jaką sprawia pomaganie innym, ból po utracie najbliższej osoby...

Źródło: empik.com

CÓRKA: Jesienna miłość jest moją pierwszą książką Sparksa. Przeleżała u mnie spory czas zanim postanowiłam ją przeczytać. Recenzja czekała drugie tyle czasu na publikację (czekała w sumie na Mamę, ale się nie doczekała :<). Wreszcie jest! :)

Fabuła? Miłość, choroba, ból. Niestety, ale nic nadzwyczajnego. Nie wzruszyła mnie ona. Wiem, jestem okrutna, ale ta książka to nie moja bajka. Nie poruszyła mnie ani nie wciągnęła.

Ona - cichutka dziewczyna, która czyta ciągle Biblię. Nikt jej nie lubi i uważają ja za dziwaczkę. 
On - popularny, przystojny. Ma mnóstwo znajomych i jest duszą towarzystwa. 

Dwa różnie światy, a jednak się w pewnym momencie łączą. To było do przewidzenia. On się jej wstydzi. Później chce jej pomocy. I wreszcie się w sobie zakochują. Romantycznie? Może i tak, ale zawsze coś się musi popsuć. Choroba. Śmiertelna i nic już nie można zrobić. Jamie nieuchronnie zbliża się do końca swojego życia. 

Landon z pewnego siebie, wstydzącego się kontaktów z Jamie i bojącego się, że starci przez nią kolegów i sławę - staje się kochanym, mającym gdzieś co myślą o nim inni i opiekuńczym facetem. Bajka? Dla mnie tak. 

Przykro mi, że to mówię, ale film jest dla mnie o niebo lepszy. To chyba pierwszy przypadek, gdzie ekranizacja jest lepsza od lektury. Na filmie płakałam, a książka ani trochę mnie nie wzruszyła.
Możecie mnie teraz za to zabić, ale była dla mnie SŁABA. 

Tak, więc na koniec mogę powiedzieć tylko tyle, że polecam film, a nie książkę. Tym razem to ekranizacja zwyciężyła, pomimo, że uwielbiam książki Sparksa. :)

• książka: ♕♕♕♕♕♕♕♕♕♕
• film: ♕♕♕♕♕♕

Miłego dnia ♥